Quen frecuente os festivais de cine en Galicia estará afeito a ver a Andrea Villa detrás do pano, levando a comunicación coa prensa ou nas redes sociais no Festival de Cans, no OUFF de Ourense ou no Novos Cinemas de Pontevedra. Esta ourensá de 27 anos é xornalista e produtora de formación, e foi despois de facer as súas prácticas no “ZigZag” da TVG cando decidiu que quería dedicarse á comunicación cultural. «Descubrín que había un xeito de traballar a cultura dende a comunicación, visibilizando proxectos e achegándoos á xente. Ao rematar na facultade, cursei o Ciclo Superior de Produción de Eventos e Espectáculos e, a partir de aí, cada proxecto foime levando ao seguinte», comenta.

Está independizada desde os 24 anos e vive do seu traballo como autónoma, «con todo o que iso conleva» e vese nunha precariedade triple, porque «o sector da comunicación é precario, o cultural é precario e a miña xeración tamén está sometida a unha situación precaria». No seu caso aínda ten que facer un sobreesforzo «para demostrar que sendo muller e sendo nova podes ser igual de válida e responsable no teu traballo que os demais».

Precisamente traballando en festivais «nos últimos anos puiden comprobar que a tendencia é que cada vez máis xente nova, sendo galega, inscriba os seus traballos dende distintos puntos de España ou Europa». Lamenta así a falta de oportunidades para os creadores: «Día a día vemos na prensa casos de directores e directoras do país que son premiados en festivais arredor de todo o mundo. Penso que o audiovisual galego vive un momento estupendo a nivel creativo, pero seguimos sen ser capaces de aproveitar o talento que temos sen que se vexa obrigado a crear dende fóra. »

Aínda que recoñece a dificultade de que os medios, especialmente os xeralistas, se fagan eco das novas cousas que paan na cultura, destaca a moitos referentes na profesion, sen ir moi lonxe: «Montse Dopico ten feito moitísimo pola cultura galega, e Xiana Arias, Ángel Suanzes ou Begoña Vázquez, que traballan -o que lles deixan- a cultura dende o público. A nivel profesional tamén destaco a Sonia Méndez -como unha das poucas directoras que de festival que temos  en Galicia-, e Sonia Díaz, por como traballa dende dentro, entende e traballa a comunicación dos proxectos. Tamén á xente da cooperativa NUMAX, por como conciben o cinema e por como nolo transmiten ao resto.»

Non lle queda outra que estar moi ao día do que se produce en Galicia. «Estou desexando ver máis capítulos de Orfanato atroz (Antón Varela). Nos videoclips gústame o traballo de Gero Costas e Xaime Miranda. Das últimas longametraxes que vin as miñas favoritas son Las altas presiones (Ángel Santos) e Trinta lumes (aínda en work in progress, de Diana Toucedo) e por mencionar algunha curtametraxe, Europa, de Hugo Amoedo.

A nivel creativo, o traballo colectivo Visual 404, Isa Calderón, Tina Fey e ilustradoras como Le Petit Patito, Monstruo Espagueti (Anastasia Bengoechea) ou Flavita Banana (Flavia Álvarez) pola súa capacidade crítica e o seu humor dende unha perspectiva feminista.

Porque se algo lle pide esta xornalista ao panorama do audiovisual galego é «IGUALDADE, así en maiúsculas, na práctica, máis alá da teoría que se repite constantemente en congresos, declaracións de intencións e papeis.»

Podemos atopala pola rúa, detrás do ordenador nunha chea de festivais e en @andreavife (TW).