O de Lidia Fraga é un deses casos afortunados dentro do audiovisual neste ano: “Eu tiven moita sorte e o certo é que non parei de traballar. Xa digo, pilloume toda a pandemia e todo o confinamento traballando, e de momento sigo”. Agora mesmo o seu proxecto máis inmediato é Método criminal, a nova serie de Voz Audiovisual, que poderá verse na Televisión de Galicia nuns meses. “Foi toda unha aventura sacar esta serie. Empezamos a deseñala en febreiro, e durante todos estes meses, ata chegar aquí, foi complicado. Non sabiamos que ía pasar, se finalmente se podería facer ou non… E a verdade é que é un orgullo contar cos técnicos que temos en Galicia, porque todos responderon moi ben”. O argumento do proxecto promete: Damián Canosa ten que facerse cargo do negocio ilegal da súa familia, o narcotráfico. Pero non sabe nada do negocio e, para converterse nun líder temido e respectado, como Carmelo Matalobos, busca a axuda de… Luís Iglesia, o actor que lle deu vida.

Non é o único traballo de Lidia Fraga emparentado cos fenómenos de culto da ficción galega. Nos últimos meses, viviu o final de Serramoura, na que participou durante cinco anos, pero tamén o nacemento do seu spin-off, A lei de Santos. “Para min foi un luxo traballar en Serramoura. Primeiro, por traballar nunha serie que ten unha audiencia tan fiel e que gusta á xente, e tamén porque a nivel profesional, a nivel creativo, permitiume facer moitas cousas. Para min foi unha mágoa que rematara. Pero xa non cabían máis cadáveres nesa vila”, comenta rindo. En canto á nova serie, apunta que foi algo “moi natural”: “A verdade é que Santos é un personaxe moi querido por todos os espectadores e co que tamén gozábamos moito escribindo. Sabíamos que non podía ser exactamente como Serramoura (e de feito as series non teñen nada que ver en canto a ton), pero si é certo que nos saiu unha cousa moi divertida, moi lixeira e con corazón. Un pouco gamberra, como é o personaxe. E a verdade é que foi unha sorpresa moi grata que á xente lle guste e que estea funcionando dentro do que cabe”.

De cara ao que está por vir, Lidia Fraga sinala o interese que ten unha situación tan insólita como a da pandemia para alguén que se dedica á escritura, polo que ten de presentar unha nova realidade, sexa para reflectila ou para evadirse dela: “Creo que a xente ten ganas dunha vía de escape, pero é necesario contar tamén o outro. Queremos estar informados e que nos conten historias humanas que nos conecten con outras persoas e con todo o que pasou, pero polo outro lado hai xente que quere fuxir nun determinado momento, e precisas un pouco de luz na túa vida”. Con todo, ao mesmo tempo non deixa de sinalar o golpe que supuxo para a profesión e os riscos que presenta para o audiovisual galego, e en particular o que se fai en galego, para o que considera que é vital que os gobernos se impliquen a través de axudas: “Penso que é un milagre facer os produtos que facemos cos orzamentos que temos, que son moi axustados. Todo isto provoca que teñamos que axustar aínda máis. Igual outras producións a nivel nacional non teñen tanto problema porque teñen máis cartos, pero nós, o audiovisual en galego, si que temos esa espada de Damocles que é tentar axustarnos aos presupostos”.