Se estou escribindo estas palabras é porque os compañeiros académicos tivestes a ben a delicadeza, o xesto, a fermosa decisión de concederme un Mestre Mateo como mellor actriz de reparto por Os fenómenos. Ese xesto, ese detalle, recólloo, como xa dixen na gala coma un pedaciño de ilusión que gardo no meu corazón e espero me guiará, me acompañará e me dará forzas para seguir cara adiante en cada novo reto que esta profesión me poña no camiño.

E é que todo vai diso, de amarrar a vida cos brazos abertos e plantarlle un bico de película.

De afrontar, de retos, de armarse de forzas e ilusión e bailar ó compás interno de intentar ser fiel a unha mesma. E nesas estamos.

Hai moitos temas que podería mencionar, dos que me gustaría falar xa que me dan a oportunidade de facelo aquí. Podía falar da situación precaria e complicada da nosa profesión, das dificultades as que nos enfróntamos cada día os artistas, especialmente as mulleres…Iso por nomear un par, pero non tería nin tempo nin oco abondo e xa que teño a sorte de poder dedicarvos un ratiño prefiro centrarme na ilusión, que esa non nola poden tocar. Non quero cometer o erro de falar en xeral, así que vouno facer desde o persoal, desde o corazón.

O Mestre Mateo chegou nun momento moi especial para min. Coincidiu cunha etapa de crise persoal e artística e serviume como colofón para pechar un ciclo vital. Dicía Sanford Meisner que leva 20 anos converterse en actor. Aínda non acabo de comprender completamente o que quería dicir con iso, pero supoño que vai relacionado con que o desenvolvemento como actor e como persoa van en paralelo e polo tanto, canto máis medras como persoa, tamén o fas como actor.

Hai procesos que non se poden acelerar, iso está claro.

Eu levo 15 anos desde que empecei, fáltanme outros cinco entón, segundo Meisner, para ser completamente actriz, con todas as letras.

Nestes 15 anos de profesión, nunca pensei en premios, repito, nunca. Pensas en traballar, en tirar para adiante, en ser mellor cada día, en facer proxectos que te entusiasmen…Por iso a sorpresa foi enorme, e non puiden imaxinar que fose tan grato, tan bonito e que che fixera sentir tan ben verte recoñecido polos compañeiros.

Non sei a nivel profesional exactamente en que se traducen os premios, pero a nivel persoal a min serviume de estímulo e sen dúbida, para reafirmar que todo o esforzo e o tempo invertido teñen un sentido e teñen un por qué – aínda que as veces se me esquecera polo camiño- así que, xasó por iso, moitas grazas.

Este ano houbo películas estupendas, feitas aquí, en Galicia que están a gañar premios en festivais internacionais de todo o mundo, e eutiven a sorte de estar en dúas delas. E que marabilla me parece tamén que os nosos corazóns estean divididos á hora de votar entre varios proxectos.

Iso quere dicir que algo fixemos ben.

Para min non é casualidade que este recoñecemento chegase ca peli Os fenómenos. Desde logo, como xa dixen, o gran culpable é Alfonso Zarauza, primeiro por chamarme, segundo por dirixirme, e terceiro por ser un director con sensibilidade, visión crítica e intelixencia de sobra para facer películas honestas e marabillosas, que é o que está facendo.

Ese cine con mirada, con contido, con visión estética da vida e do mundo e das persoas, ese é o cinema que nos interesa, ou polo menos a min.

E non só cine, este ano tiven a sorte de volver a traballar en Galicia, na televisión, despois de varios anos en Madrid. Volver a casa, o lugar onde todo empeza e todo acaba. Poder facer o que me gusta aquí, iso si que é un estímulo para tirar cara adiante como mínimo outros 15 anos máis.

Así que, por favor, sigamos facendo, sigamos vivindo e contando porque aviso, eu teño moitas ganas de quedar por aquí, e se é para sempre, mellor.