A cámara perseguidora

Por Denisse Lozano.

Premio María Luz Morales ao Mellor vídeo ensaio de  temática internacional.

A cámara perseguidora. Orixe e intención dos planos de seguimento

 


Films from Galicia?

Por Brais Romero.

Premio Mª Luz Morales ao Mellor video ensaio de temática galega.

Films from Galicia?


2017 na Academia

Ademáis da celebración dos XV Premios Mestre Mateo, dos I Premios María Luz Morales, da Semana das Músicas do Audiovisual ou o Encontro de Academias da Península, a AGA tivo outras actividades e feitos noticiables durante o 2017, que resumimos a continuación.

Renovación da xunta directiva

Na asamblea ordinaria e electoral celebrada o venres 16 de xuño saíu elixida por aclamación a xunta directiva que rexerá a vida da Academia os vindeiros dous anos. Repite o equipo directivo que está presidido por Carlos Ares, sendo vicepresidentes Tamara Canosa e Nani García, e acompañados por Antonio Durán “Morris”, Manolo González, Luisa Romeo e María Vázquez, coas novas incorporacións de Ana Míguez, Olga Osorio e Susana Veira.

Base de datos do sector

A Academia continúa a traballa na Base de datos do sector audiovisual galego, un ambicioso proxecto destinado á consulta aberta de datos relativos a obras, intérpretes, produtoras, directores, equipas técnicas da historia recente do cine e da televisión en Galicia. Prevese a súa publicación para o primeiro semestre do 2018.

Encontros Mestre Mateo

Nas semanas previas á gala dos Premios Mestre Mateo leváronse a cabo estes encontros, onde os finalistas en distintas categorías de producións e profesionais desta XV edición visitaron as escolas de audiovisual de Galicia para un coloquio cos futuros profesionais do sector. Desde hai sete anos os Encontros veñen sendo das actividades máis exitosas e demandadas polas escolas, ao ofrecer aos estudantes a posibilidade de coñecer de primeira man a realidade da profesión a través da conversa cos candidatos.

Comparecencia no Congreso

O presidente da Academia, Carlos Ares participou o 6 de outubro na rolda de comparecencias de creadores ante Subcomisión da Elaboración do Estatuto do Traballador da Cultura no Congreso dos Deputados. Aquí pódese ver o texto íntegro da súa comparecencia.

Premios Gaudí

O Salón Teatro de Compostela acolleu no mes de outubro as proxeccións das películas gañadoras na pasada edición dos Premios Gaudí, entre as que se atopan “Un monstruo viene a verme”, de J. A. Bayona, que acadou oito galardóns, e “La propera pell” (A próxima pel), que conseguiu o de mellor película, mellor guión e mellor protagonista feminina para Emma Suárez. O ciclo estivo organizado pola Academia Galega do Audiovisual, en colaboración coa Acadèmia del Cinema Català e co Centro Dramático Galego.

Novo acordo de colaboración co Concello da Coruña

O Concello da Coruña destinou unha nova partida 75.000 euros para promocionar o cine na cidade a través da Academia Galega do Audiovisual, coa que asinou un acordo de colaboración para levar a cabo un programa de apoio para cineastas e para a industria audiovisual en xeral. O plan pretende contribuír á difusión de producións locais, ademais de axudar aos organizadores de festivais e ao desenvolvemento de proxectos, co obxectivo de contribuír a dar visibilidade ao audiovisual da Coruña e do resto de Galicia.

Un día de cine

A Deputación da Coruña entregou un recoñecemento ás boas prácticas en educación e cultura inclusiva do proxecto Un día de cine, promovido pola a Asociación Proxecto Máscaras, e esta decidiu compartir o premio coas entidades que axudaron a levalo a cabo. Entre elas, a Academia Galega do Audiovisual, que recolleu o seu anaquiño do galardón xunto coa Fundación e a empresa Emalcsa, o Museo de Ciencia e Tecnoloxía de A Coruña (Muncyt), o Colexio Plurilingüe Calasancias e o Club do Ocio Finisterre.  Este recoñecemento quere salientar o papel das institucións e das persoas que coa súa colaboración fomentan a acción voluntaria e a implicación, prototipando novas realidades baseadas na inclusión e na igualdade para a evolución da sociedade.


Un ano de festivais

Cada ano distintas localidades galegas dan acollida ás mellores producións audiovisuais feitas en Galicia e no mundo, no ámbito da longametraxe, da curta, do documental, da animación, do cinema experimental, das webseries… Repasamos os palmarés dos principais certames do país. 

Festival Internacional de Cine de Ourense

  • MELLOR FILME DA COMPETICIÓN IBEROAMERICANA. “La vendedora de fósforos”, de Alejo Moguillansky.
  • PREMIO “CARLOS VELO” Á MELLOR DIRECCIÓN DA COMPETICIÓN IBEROAMERICANA. Chris Gude, director de “Mariana”. Mención especial a “La noche polar”, de Florencia Romano.
  • MELLOR FILME DA COMPETICIÓN OPERAS PRIMAS.”Baronesa”, de Juliana. Antunes. Mención especial a “69 minutes of 86 days”, de Egil Håskjold Larsen.
  • PREMIO DO XURADO DO CINECLUBE PADRE FEIJOO. “Baronesa”, de Juliana Antunes.
  • PREMIO DO XURADO UNIVERSITARIO. Vermelho Russo”, de Charly Braun.
  • PREMIO DO PÚBLICO.”Las Cinéphilas”, de María Álvarez.

Festival de Cans

  • PREMIO DE HONRA PEDIGREE’17. Miguel de Lira.
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR CURTAMETRAXE DE IMAXE REAL. AAVA, de Andrea Zapata-Girau.
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR CURTAMETRAXE DE ANIMACIÓN. “Decorado”, de Alberto Vázquez. Mención especial do xurado:  “Lago Sabroso”, de Borja Santomé.
  • PREMIO DO PÚBLICO Á MELLOR CURTAMETRAXE. “Einstein-Rosen”, de Olga Osorio.
  • PREMIO ESPECIAL DO XURADO DOS VECIÑOS Á MELLOR CURTAMETRAXE. “Volant”, de Raquel Pérez.
  • PREMIO AISGE DO XURADO Á MELLOR INTERPRETACIÓN FEMININA. Arantxa Aranguren por “La Madrina”.
  • PREMIO AISGE DO XURADO Á MELLOR INTERPRETACIÓN MASCULINA. Ricardo de Barreiro e Xulio Abonjo (ex aequo) por “Einstein-Rosen”.
  • PREMIO CREA DO XURADO Á MELLOR DIRECCIÓN. Andrea Zapata-Girau por “AAVA”.
  • PREMIO AGAG DO XURADO AO MELLOR GUIÓN. “Einstein-Rosen”, de Olga Osorio.
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR BANDA SONORA ORIXINAL. Manuel Riveiro por “The Magic Oven”.
  • PREMIO GIA INMOBILIARIA DO XURADO AO MELLOR VIDEOCLIP. “Mi Re La”, de Oh! Ayatollah, realizado por Xaime e Antón Miranda.
  • PREMIO DO PÚBLICO AO MELLOR VIDEOCLIP. “Restos de un naufragio”, de Igloo, realizado por Fran X. Rodríguez.

Play-Doc (Tui)

  • PREMIO PLAY-DOC 2017. “Ama-San”, de Cláudia Vairejão (Portugal).

Novos Cinemas (Pontevedra)

  • PREMIO NOVOS CINEMAS MARQUÉS DE VIZHOJA Á MELLOR LONGAMETRAXE. “Le Parc”, de Damien Manivel. Mención a “I Tempi Felici Verranno Presto”, de Alessandro Comodin
  • PREMIO XURADO NOVO CAFÉ SABORA. “Occidental”, de Neïl Beloufa
  • PREMIO DO PÚBLICO ‘CINEMAS DE GALICIA’. “Estiu 1993” de Carla Simón

Carballo Interplay

  • MELLOR WEBSERIE DE IMAXE REAL. “A todo riesgo”. Mención especial do xurado para “Te quiero, yo tampoco”.
  • MELLOR WEBSERIE DE ANIMACIÓN. “Pesame Street”.
  • MELLOR WEBSERIE INTERNACIONAL. “You’re next” (Israel). Mención especial do xurado para “Si me volviera a enamorar” (Arxentina).
  • MELLOR WEBSERIE EN VERSIÓN ORIXINAL EN GALEGO. “Teño unha horta en San Sadurniño”.
  • PREMIO ‘CREA’ Á MELLOR DIRECCIÓN. Álex Rodrigo, por “El Partido 2”.
  • PREMIO ‘AGAG’ AO MELLOR GUIÓN. Hilario Abad e José Luis Bustillo, por “Caniville”.
  • PREMIO Á MELLOR ACTRIZ. Teresa Cuesta, por “El show de Teresa Cuesta”.
  • PREMIO AO MELLOR ACTOR. Miguel Lago Casal, por “A todo riesgo”.
  • PREMIO DO PÚBLICO. “Pésame Street”.
  • PREMIO AO MELLOR PROXECTO DE WEBSERIE EN GALEGO. “Hai vida en Bran?”.

Curtocircuito (Santiago de Compostela)

  • PREMIO RADAR. “Find, Fix, Finish” de Mila Zhluktenko e Sylvain Cruiziat (Alemaña). Mención especial: “Les Iles” de Yann Gonzalez (Francia).
  • PREMIO EXPLORA. Y Berá. aguas de luz” de Sarah Jessica Rinland (Arxentina). Dúas mencións especiais: “On generation and corruption” de Takashi Makino (Xapón) e “I don´t think I can see an island” de Christopher Becks e Emmanuel Lefrant (Francia).
  • PREMIO GALIZA. Aysha” de Fon Cortizo.
  • PREMIO PENÍNSULAS RC SERVICE. Contact” de Alessandro Novelli.
  • PREMIO XURADO CREA. La mujer invisible de Noemí Chantada  (Galicia).
  • PREMIO XURADO AGAG. Aysha” de Fon Cortizo (Galicia). Mención especial: “La mujer invisible” de Noemí Chantada (Galicia).
  • PREMIO XURADO CAMIRA. Flores” de Jorge Jácome (Portugal). Mención especial: “Indefinite pitch” de James Kienitz Wilkins (Estados Unidos).
  • XURADO NOVO. Nyo Vweta Nafta” de Ico Costa (Mozambique, Portugal). Mencións especiais: “Rapa das bestas” de Jaione Camborda (Galicia) e “Farpões Baldios” de Marta Mateus (Portugal).
  • PREMIO DO PÚBLICO. La mujer invisible” de Noemí Chantada  (Galicia).
  • PREMIO CRIATURAS. Big Boom” de Marat Narimanov (Rusia).
  • OUTRA COMPOSTELA. “Tapias” de Sergio Rois Roo, Carlos Iglesias Losada, Paula González Álvarez, Javier Blanco Armada e Javier González Sobrado.

Primavera do cine

  • PREMIO DO PÚBLICO Á MELLOR LONGA GALEGA. “O tempo futuro”, de Xoán Escudero
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR LONGA GALEGA. “Os días afogados”, de César Souto e Luis Avilés
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR LONGA LUSÓFONA. “Mataram nossos filhos”, de Susanna Lira
  • PREMIO DO PÚBLICO Á MELLOR LONGA LUSÓFONA: “Viagem a Portugal”, de Sérgio Tréfaut
  • MELLOR CURTA GALEGA. “Einstein-Rosen”, de Olga Osorio
  • MELLOR CURTA DE ANIMACIÓN. “Decorado”, de Alberto Vázquez
  • MELLOR CURTA LUSÓFONA. “A instalação do medo”, de Ricardo Leite
  • MELLOR VIDEOCLIP. “Bang Bang” de Alberto Lora

Semana de Cine de Autor de Lugo

  • PREMIO DO PÚBLICO Á MELLOR PELÍCULA DA SECCIÓN OFICIAL. “Bajo la rosa”, de Josué Ramos
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR PELÍCULA DOCUMENTAL. “Lordemani”, de Pedro Revaldería
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR PELÍCULA GALEGA. “Esquece Monelos”, de Ángeles Huerta
  • PREMIO DO XURADO Á MELLOR CURTAMETRAXE GALEGA. “Einstein-Rosen”, de Olga Osorio
  • PREMIO DO PÚBLICO Á MELLOR CURTAMETRAXE. “Campeón”, de Hugo de la Riva.

MICE – Mostra de Cinema Etnográfico

  • PREMIO DO XURADO. “L’eau sacrée”, de Olivier Jourdain (Bélxica)
  • PREMIO DO PÚBLICO. “L’eau sacrée2, de Olivier Jourdain (Bélxica)
  • MELLOR PELÍCULA GALEGA. “Esquece Monelos”, de Ángeles Huerta

Animacam

  • MELLOR CURTAMETRAXE DE ANIMACIÓN. “Roller Monster”, de Manu Gómez (Bélxica)
  • PREMIO DO PÚBLICO. “The Mechanical Waltz”, de Julien Dykmans (Bélxica)

Mostra de Curtas de Noia

  • PREMIO MELLOR CURTAMETRAXE. Ex aequo para Rodrigo Sorogoyen por “Madre” e Pablo Muñoz Gómez por “Kapitalistis”
  • PREMIO MELLOR CURTAMETRAXE DE ANIMACIÓN. Diego Porral Soldevilla por “Un día en el parque “
  • PREMIO ‘XOSÉ OLVEIRA PICO’ AO MELLOR ACTOR. Alfonso Lara por “Los hombres de verdad no lloran”
  • PREMIO MELLOR ACTRIZ. Nathalie Poza por “Australia”
  • PREMIO MELLOR DIRECCIÓN. Rodrigo Sorogoyen por “Madre”
  • PREMIO MELLOR GUIÓN. Julian Merino por “The App”
  • PREMIO ‘CAFÉ BAR BABILONIA’ Á MELLOR BANDA SONORA. Héctor Pérez por “La Dama de Sal”
  • PREMIO CURTA CORUÑA AMATEUR. Javier Rodríguez e Luis P.Martínez por “Tr3s”
  • PREMIO ESPECIAL DO PÚBLICO. Victor E.D. Somoza por “Ni una sóla línea”
  • PREMIO DE HONRA DA MOSTRA. María Bouzas

FKM: Festival de cine fantástico da Coruña

  • CONCURSO INTERNACIONAL DE LONGAMETRAXES ÓPERA PRIMA FKM 2017. PREMIO DO XURADO: “Sweet Virginia”, de Jamie Dagg. PREMIO DO PÚBLICO: “Ícaros: a Visión”, de Leonor Carballo e Matteo Norzi
  • CONCURSO INTERNACIONAL DE CURTAMETRAXES FKM 2017. PREMIO DO XURADO: “Fucking Bunnies”, de Saatanan Kanit. PREMIO DO PÚBLICO: “Rip”, de Albert Pintó e Cage Casas
  • CONCURSO INTERNACIONAL DE GUIÓNS DE CURTAMETRAXES FKM 2017. Premio compartido: “Amor Infinito”, de Sergio Trillo Rama e “Perdidas”, de Carlota Dans e Nico Frasquet
  • CONCURSO INTERNACIONAL DE CURTAMETRAXES “CINEMA FETUS” DEDICADO A CURTAS EXPERIMENTAIS DE BAIXO ORZAMENTO. Premio: “Radio Deskontrol”, de Diego López Curros
  • MELLOR GUIÓN. “Woman Who Kill”, de Ingrid Jungermann
  • MELLOR BANDA SONORA. “Woman Who Kill”, de Ingrid Jungermann
  • MELLORES EFECTOS ESPECIAIS. “Housewife”, de Can Evrenol
  • MELLOR CARTEL. “Woman Who Kill” de Ingrid Jungermann

FIC BUEU

  • ÁNFORA DE OURO. “Fox”, de Jacqueline Lentzou (Grecia)
  • ÁNFORA DE PRATA. “Ruah”, de Flurin Giger (Suíza)
  • PREMIO DO PÚBLICO: “Timecode”, de Juanjo Giménez (España)
  • MELLOR CURTAMETRAXE GALEGA: “Néboa”, de Claudia Costafreda
  • MELLOR CURTAMETRAXE ESPAÑOLA: “La disco resplandece”, de Chema García Ibarra
  • MELLOR DIRECCIÓN: Luz Olivares por “Wald der echos” (Austria)
  • MELLOR GUIÓN: Alberto Taibo por “Leni K.” (España)
  • MELLOR ACTRIZ: Nina Mazodier por “Un grand silence” (Francia/Bélxica)
  • MENCIÓN MELLOR ACTRIZ: Lila Gueneau por “Cléo” (Francia)
  • MELLOR ACTOR: Amjad Prawej por “Disco Obu” (India/Singapur/USA)
  • MENCIÓN MELLOR ACTOR: Tin Vulovic por “Srečno, Orlo!” (Eslovenia/Austria/Croacia)
  • MELLOR FOTOGRAFÍA: “La plage” (Francia)
  • MELLOR DIRECCIÓN ARTÍSTICA: “Irregulars” (Italia)
  • MELLOR VESTIARIO: “Dadyaa” (Nepal/Francia)
  • MELLOR MAQUILLAXE/PEITEADO: “Ses souffles” (Francia)
  • MELLOR SON: ‘Valparaiso” (Italia)
  • MELLOR MONTAXE: “Samedi” (Francia)
  • MELLOR MÚSICA: “Bier & Calippo” (Austria)

Festival Curtas de Vilagarcía

Curtametraxes:

  • MELLOR CURTA DE ANIMACIÓN. “In A Heartbeat”, de Beth David e Esteban Bravo (USA)
  • MELLOR CURTA GALEGA. “O Rebelde”, de Oscar Doviso
  • MELLOR CURTA INTERNACIONAL. “Le Mécène”, de Lionel Auguste (Francia)
  • MELLOR DIRECTORA GALEGA. Noelia Muíño por “El Visitante”

Longametraxes:

  • MELLOR PELÍCULA. “A Mãe É Que Sabe”, de Nuno Rocha (Portugal)
  • MELLOR DIRECTOR. Nuno Rocha por “A Mãe É Que Sabe” (Portugal)
  • MELLOR GUIÓN. Alberto Utrera, Sergio Granda e Carlos Soria por “Smoking Club” (España)
  • MELLOR INTERPRETACIÓN. Rodrigo Poison por “Smoking Club” (España)
  • PREMIO ESPECIAL DO XURADO. “Marisa En Los Bosques”, de Antonio Morales (España)
  • PREMIO DO PÚBLICO. “Smoking Club”, de Alberto Utrera (España)

FanCine de Lemos

  • PREMIO DO XURADO. “iMedium”, de Alfonso García
  • MENCIÓN ESPECIAL DO XURADO. “El sueño espacial”, de Ignacio Malagón, e “Cavalls Morts”, de Marc Riba e Anna Solanas.
  • PREMIO DO PÚBLICO. “The app”, de Julián Merino
  • PREMIO ALGUEIRA Á MELLOR CURTA GALEGA. “Einstein-Rosen” de Olga Osorio

Redondela en Curto

  • PREMIO DO XURADO. “Baraka”, de Néstor Ruiz Medina.
  • PREMIO DO PÚBLICO. “17 años juntos”, de Javier Fesser.
  • PREMIO DO PÚBLICO SECCIÓN ‘ANDAINA’. “Ni dos ni cuatro”, de Sergi González.
  • PREMIO DEL PÚBLICO SECCIÓN ‘CINE GALEGO’. “Superpunky ”, de Pablo Cacheda de Paz.
  • PREMIO DEL PÚBLICO SECCIÓN ‘CURTÍSIMAS’. ”Estribillo”, de César Tormo.


2018: O que vai vir

Agárdanos un 2018 cargado de estreas e rodaxes potentes no noso cine e na televisión: dende produtos moi ambiciosos como a serie “Fariña”, de Bambú Producciones, ou a nova longa de Dani de la Torre, “A sombra da lei”, ao novo de Lois Patiño, Anxos Fazáns e Xacio Baño. Tamén novas rodaxes de Óliver Laxe, Eloy Enciso, Isabel Auguavives e Alfonso Zarauza, o debut Pedro C. Alonso no cinema con Vaca Films, a esperada rodaxe da serie dos irmáns Coira “Hierro” e, na animación, o regreso do equipo de “Enrugas” para estrear “Memorias dun home en pixama”, no mesmo ano en que poderemos ver “Día de Mortos” e no que nunca un director galego tivemos máis perto de levar un Oscar. Conseguirá “Psiconautas” ser finalista nos premios da Academia de Hollywood?

Fariña: un equipo galego á conquista do prime-time estatal

Unha rodaxe de case seis meses na costa galega, un elenco coral composto por Javier Rey, Tamar Novas, Marta Larralde, Carlos Blanco, Morris, Cristina Iglesias, Celso Bugallo, Xosé Antonio Touriñán, Fran Lareu e ata 120 actores case todos galegos, igual que o director, Carlos Sedes, o equipo técnico, a produtora (Bambú) e o libro do que parte, “Fariña”, o relato xornalístico no que o coruñés Nacho Carretero contou para o gran público a historia do narcotráfico en Galicia, ao mesmo tempo que a serie “Narcos” arrasaba en Netflix.

Confluíron todos estes elementos para que o produtor Ramón Campos, que xa escribira o guión do telefilme “Entre Bateas” (Jorge Coira, 2003) contando a historia de dous rapaces da Arousa que poderían ser Sito Miñanco e Laureano Oubiña, se animase a poñer en marcha esta ambiciosa produción que se esterá nos vindeiros meses en Antena 3. As fotos que trascenderon da rodaxe e da caracterización dos actores (especialmente Morris como Manuel Charlín), a ambientación na Galicia os anos 80, así como a enerxía que transmitía nas redes o seu equipo artístico, dan moitas ganas de que chegue esta estrea.

A sombra da lei: un thriller de gangsters dos anos 20 rodado en varias cidades galegas

Outra das rodaxes importantes do 2017 foi a da nova longametraxe de Dani de la Torre (“El desconocido”), producida de novo por Vaca Films, coa coprodución tamén de Atresmedia. Esta historia ambientada en 1921 foi filmada durante 8 semanas, primeiro en Barcelona e despois en Lugo, Monforte, Pontevedra, A Coruña e Santiago de Compostela, con máis de 80 decorados de época. No reparto, Luis Tosar, Michelle Jenner, Vicente Romero, Ernesto Alterio, Paco Tous e Manolo Solo para dar vida a un guión escrito por Patxi Amezcúa (“Atrapa la bandera”) sobre os convulsos anos 20 do século pasado en España, con violentos enfrontamentos nas rúas entre matóns e anarquistas. Un ‘thriller’ de época para o que Dani de la Torre se mergulla no mundo dos gángsters, aproveitando de novo a súa terra como plató para contar unha historia chea de acción e suspense. A súa estrea está prevista para finais do próximo verán.

Trote, a posta de ‘longa’ de Xacio Baño

Logo de ser recoñecido como un dos nosos cineastas máis estimulantes, só co seu traballo en curtas como “Anacos”, “Ser e voltar” ou “Eco”, Xacio Baño enfrontouse o pasado verán á rodaxe da súa primeira longametraxe, producida por Frida Films (“María y los demás”). “Trote” conta a historia de María, unha muller duns trinta anos que se atopa nun punto vital no que debe decidir se comportarse como se espera que faga ou sacar o seu lado animal e  escapar. Co curro da rapa das bestas de Amil como pano de fondo, esta historia familiar e de poucos personaxes promete ofrecernos grandes interpretacións tanto da súa actriz protagonista, María Vázquez, como de Diego Anido, Celso Bugallo e Tamara Canosa, que completan o reparto. O filme, rodado en galego, estrearase con probabilidade en San Sebastián, xa que foi no marco dese festival onde Xacio Baño puido completar a escrita do guión, dentro do programa de residencias Ikusmira Berriak.

As estreas que veñen

Outra das longametraxes máis agardadas deste 2018 é Tempo vertical, de Lois Patiño, rodada na primavera pasada entre terras de Monforte e Camariñas. Producida por Zeitun Films e Amanita Films, o filme está a medio camiño entre a ficción e o documental e protagonízano tres actrices non profesionais que encarnan a tres mulleres capaces de moverse mentres o tempo semella suspendido. Está por ver se a nova cinta de Patiño logra, quizais, estrearse en Locarno, certame onde a súa anterior longa, Costa da Morte, iniciou un espectacular percorrido por festivais de todo o mundo, que oxalá se poida repetir con “Tempo vertical”.

Pendentes tamén de estrea, aínda que xa en plena fase de festivais, son “A estación violenta” o debut na longametraxe de Anxos Fazáns, producida por Matriuska, que se puido ver no Festival de Sevilla; “Dhogs”, de Andrés Goteira, que foi unha das sorpresas nos últimos festivais de cine de Bos Aires (o prestixioso Bafici) e en Sitges; e “Trinta lumes”, de Diana Toucedo, que abriu este ano o OUFF, rodada nas montañas do Courel. A distribución destas tres fitas en salas comerciais é aínda unha incógnita, pero o seu éxito nestes primeiros festivais augúralles un percorrido interesante.

Polo de agora as tres entrarán na carreira polo premio á mellor longametraxe nos Mestre Mateo 18, xunto coa ópera prima das irmás Sonia e Míriam Albert-Sobrino (Also Sisters) “A historia dun satélite”, e as películas para televisión “Os fillos do sol”, producida por Portocabo coa dirección de Ramón Costafreda e Kike Ruiz Claverol, e mais  “Juana de Vega, vizcondesa do arado, de Zenit Televisión estreada xa pola Televisión de Galicia.

No capítulo de tv-movies pendentes de estrea, temos a mencionada “Fillos do sol” e tamén a miniserie Contou Rosalía”, o último traballo de Zaza Ceballos, especializada nos últimos anos en levar á pequena pantalla as biografías de mulleres destacadas do noso país. “Contou Rosalía” é a primeira ficción que conta a vida de Rosalía de Castro, a quen interpreta Melania Cruz, con Fran Lareu no papel de Manuel Murguía.

Tamén prepara a súa distribución a longametraxe de ficción “Nove de novembro”, o primeiro filme en galego que centra a súa historia na comunidade LGBTI. Esta historia de desamor ambientada en 1989 supón a ópera prima de Lázaro Louzao, rodouse na Coruña e na Mariña lucense e está protagonizada por Brais Yanek, Ademar Silvoso e Sabela Arán. Produciuna Costura Films cun forte empurrón de microfinanciamento en Verkami. 

No terreo da non ficción, presentouse hai unhas semanas no festival de Xixón Nocturno, unha longametraxe dirixida por Álvaro Fernández Pulpeiro (Foz, 1990) que retrata a convivencia deste novo cineasta cos mariñeiros do pesqueiro Ilha Brava, de bandeira portuguesa, con capitán galego e traballadores indonesios e senegaleses. Este filme supón a primeira incursión na produción de longametraxes de A Cuarta Parede Films, unha produtora irmá da publicación de crítica de cine A Cuarta Parede, impulsada por Víctor Paz e o propio Fernández Pulpeiro.

Temos varios documentais moi agardados pendentes de estrearse neste 2018, como son Versogramas, o traballo de Esferobite canda Celia Parra que explora o xénero da vídeopoesía cunha perspectiva galega e internacional; “Nación de Muchachos”, o documental no que Javi Camino reconstrúe a historia do Circo de los Muchachos a partir dunha inxente cantidade de material de arquivo; ou “A batalla descoñecida”, de Paula Cons, que indaga no que se coñece como a ‘batalla do volframio’ durante a Segunda Guerra Mundial, nun traballo que competiu na pasada edición da Seminci e que continúa a pesquisa documental iniciada para a película “Lobos Sucios” de Simón Casal, tamén producida por Agallas Films,

E está a piques de estrearse, en plataformas dixitais, “Santoalla”, o documental norteamericano que narra en clave de thriller as circunstancias da desaparición e morte do holandés Martin Verfondern hai uns anos en Petín de Valdeorras, xusto na aldea onde se rodou “Sempre Xonxa”. Outro documental ao que lle agarda un interesante percorrido internacional é “Post-Truth Times: We the media”, o filme no que Héctor Carré dá un repaso ao que significa o xornalismo en tempos da post-verdade, e que se puido ver xa no OUFF e no Raindance de Londres.

Tamén se puido ver este outono en Valladolid e en Ourense “Entre la ola y la roca”, longametraxe documental, que segue as vidas de varios percebeiros na Costa da Morte, feita por un grupo de estudantes da ESCAC co director Manuel Lógar á fronte. Pola súa parte, Social Docs está coa postprodución de “O desafío do Sil”, un documental sobre os encoros construídos no río Sil a mediados do século pasado, dirixido por Domingo Díaz. Esta produtora prepara tamén un documental sobre a vida de Tomás Fábregas, activista coruñés que loitou contra o SIDA nos Estados Unidos ata a súa morte por esta enfermidade en 1994.  E Frida Films coproduce “Gallo”, a ópera prima de Antonio Díaz Huerta, un documental sobre un surfista cego, Aitor Francesena, que acaba de finalizar parte da súa rodaxe en San Diego (California).

Probablemente o 2018 sexa un ano importante para animación galega, coa posible candidatura de “Psiconautas, os nenos esquecidos”, de Alberto Vázquez, aos Oscar de Hollywood. Polo pronto xa entrou na shortlist das 26 longas de animación que poderán votar os académicos. Outros pesos pesados como son o equipo de “Engurras” volven á carga con “Memorias dun home en pixama”, que adapta o cómic homónimo de Paco Roca, nesta ocasión co vigués Carlos Fernández na dirección, producida entre outros por Manuel Cristóbal e Ángel de la Cruz, tamén coguionista. A película combina un 80% de animación cun 20% de imaxe real, na que Raúl Arévalo e María Castro encarnan os protagonistas desta comedia romántica sobre as relacións de parella, afastadas dos patróns convencionais.

Agardamos tamén a nova longametraxe de animación de Ficción Producciones, “Dia de Mortos” con Carlos Gutiérrez e Mamen Quintas na dirección e na produción executiva, respectivamente. Un filme para toda a familia que conta as aventuras dunha pequena orfa mexicana na tradición do día dos mortos. Ficción continúa así a senda de “Maimiño” e o éxito da súa producion para televisión “Tutu”, que se emite en Clan TV, mentres prepara tamén para TVE unha miniserie de animación en coprodución con Cuba, co título “Una casa en amargura”.  

No mundo da curtametraxe tamén se agarda a presentación de “Mouras”, a última produción de Miss Movies dirixida por Olga Osorio, e dos últimos traballos de novos talentos como Adrián Canoura, Lucía Estévez, Ángel Filgueira ou Xiana Gómez Díaz, mentres se seguen a mover por festivais as pezas de Hugo Amoedo (“Europa”), Claudia Costafreda (“Néboa”), Tono Mejuto (“Quiasma”), Fon Cortizo (“Aysha”), Noemí Chantada (“A muller invisible”), Iván Nespereira (“Nueva Galicia”), ou Jaione Camborda (“Rapa das bestas”), con mención especial a “Matria”, a curta de Álvaro Gago que competirá en xaneiro no festival de Sundance, e a “M.”, de Ángel Santos, que colleu maior relevancia tras o pasamento en decembro do seu protagonista, o escultor pontevedrés Manuel Moldes.

Próximas rodaxes

No 2018 teremos a varios cineastas galegos filmando de novo na súa terra: Óliver Laxe continúa coa produción de “Aquilo que arde”, que se rodará na montaña de Lugo, aínda que parte da metraxe xa se filmou durante os incendios do último ano. O filme adéntrase no tema dos incendios en Galicia, no que será a terceira longametraxe do director, producida nesta ocasión por Miramemira, e a primeira que roda en Galicia.

Outro que regresa é Eloy Enciso, para rodar “Longa noite”, logo dunha estadía na universidade de Harvard, en Boston, cunha bolsa que lle permitiu traballar neste proxecto que busca explorar a escuridade da noite na natureza, e que está producido por Beli Martínez (Filmika Galaika). A produtora, que está detrás tamén de “Arraianos”, anterior filme de Enciso, e doutras moitas películas do Novo Cinema Galego, prepara tamén a rodaxe de “Eles transportan a morte”, longametraxe da compostelá Helena Girón e do canario Samuel Delgado, que se propoñen mezclar narración y experimentación para explorar a fuxida de tres tripulantes dunha expedición capitaneada por Cristobal Colón.

Frida Films tamén prepara a segunda longametraxe da ferrolá Isabel Ayguavives (“El árbol magnético”), que se titula “Semana grande” e contará a historia dos variopintos inquilinos realoxados polos servizos sociais no céntrico e decadente Hotel Dulcinea.

Moi agardada é tamén a rodaxe da primeira longa de Jaione Camborda, “Arima”, unha enigmática e evocadora historia de mulleres con tintes de realismo máxico, que prevé a súa rodaxe en Mondoñedo este ano. Camborda é tamén coguionista da nova longa de Alfonso Zarauza tras “Os fenómenos”. O seu título é “Ons” e prevé completar o seu financiamento para rodarse tamén este ano na illa de Ons. Os dous títulos están producidos polos seus directores, a través de Esnatu Zinema e de Maruxiña Film Company, respectivamente.

Seguindo coa ficción, Ignacio Vilar vén de anunciar a produción da súa nova película, “María Soliña”, que se inspira na personaxe histórica do século XVI condenada pola Inquisición en Cangas do Morrazo por practicar, supostamente, a bruxería. Será, porén, unha revisión actualizada desta figura no século XXI, cunha actriz descoñecida ata agora, Andrea Santos, como protagonista do filme, que se rodará en Cangas a finais deste 2018.

Tamén están en preparación “As dez últimas”, dirixida por Chema Gagino, con guión e produción de Ángel de la Cruz, que conta a historia dunha cuadrilla de xubilados, compañeiros de xogar ao tute. Pola súa parte Paula Cons está a sacar adiante o seu proxecto “O Santa Isabel”, un thriller que conta a fazaña de tres mulleres que se lanzaron ao mar a salvar os supervivintes dun buque naufragado na Illa de Sálvora en 1921, producido por Agallas Films.

Outra longametraxe en produción é “La niebla”, de David Hernández, a partir dun guión de Toño Carballal e o propio director, que está a sacar adiante coa súa produtora Adarme Visual, e con Analía G. Alonso na produción executiva. No reparto poderemos ver actores e actrices como Fran Paredes, Isabel Naveira ou Mariana Carballal.

En clave máis comercial, este ano tamén veremos o debut do coruñés Pedro C. Alonso, veterano realizador de publicidade en Galicia, á fronte do thriller “Feedback”, un proxecto de Vaca Films a partir dun guión de Alberto Marini (“O descoñecido”). Faino en coprodución con Ombra, a produtora de Jaume Collet-Serra, con quen tamén preparan o remake en inglés de “Secuestrados”, unha das primeiras longas que produciu Vaca Films, dirixida en 2012 por Miguel Ángel Vivas. Ademais, a empresa de Emma Lustres e Borja Pena prepara tamén “Quien a hierro mata”, un guión de Juan Galiñanes e Jorge Guerricaechevarría que rodará este ano o director Paco Plaza.

Outra das producións que veremos rodarse en 2018 é “As troitas cantan ao mencer”, opera prima de Alexia Muiños, con Abano Producións, que se rodará en 3D estereoscópico. A produtora de Chelo Loureiro ten ten pendente de estrea “The Neverending Wall”, curtametraxe de Silvia Carpizo. En desenvolvemento, a próxima longametraxe das Also Sisters, e a longa de Isabel HergueraEl sueño de la sultana”, xunto coas próximas curtametraxes de David Fidalgo (Homomaquia), e Maria Manero (Patchwork”).

No terreo do documental, varias longas están en proceso de produción, como “Manoliño Nguema”, de Waka Films e Filmika Galaika, unha historia de migración sobre o ‘pai’ do teatro en Guinea Ecuatorial, ou o filme “A media voz”, das cubanas Patricia Pérez e Heidi Hassan, producido por Matriuska. A realizadora Ruth Chao tamén regresa ao documental científico con “O futuro da mente”, que abordará retos da neurociencia como o mapeo do cerebro, producido por Agallas Films.

En canto á produción de televisión, o proxecto de maior envergadura que veremos rodar en 2018 será a serie “Hierro”, unha produción de Portocabo para Movistar Series, con guión de Pepe Coira, Araceli Gonda, Alberto Marini, e Jorge Coira, que asumirá a dirección. Trátase dun drama policial que se desenvolve no lugar máis afastado do continente europeo, a illa canaria de El Hierro, e que formará parte do paquete de series de produción propia que o canal de pago empezou a producir este ano, no que promete ser unha aporta pola calidade e o risco máis alá das limitacións do prime-time televisión xeralista.

Zenit Televisión prepara “Elisa e Marcela”, unha miniserie sobre a parella coruñesa de inicios do século XX que foi primeiro matrimonio homosexual, e que dirixirá Isabel Coixet, no que é un vello proxecto cinematográfico da directora que parece que por fin pode ver a luz na televisión. Neste eido das miniseries históricas, Vaca Films e Portocabo anunciaron este ano que se unirán para producir a serie “Garbo, el espía que engañó a Hitler”, que contará as peripecias do famoso axente dobre español, que estivo casado coa lucense Araceli Carballo.  

Matriuska Produciones tamén aspira a producir ficción televisiva, e ten en carteira “As crisálidas”, unha miniserie de autor creada por Samuel Lema, e que protagonizarían Fernando Epelde e Nerea Barros.

Para a TVG Zopilote están a preparar unha nova serie cómica, de título provisional “Os mariachi” que se formula como un falso documental ao estilo de “Modern Family”, con episodios breves nun formato similar ao de “Era Visto”.  “Auga Seca” e “Cuñados”, de Portocabo, son outros dos proxectos de serie que están en desenvolvemento para unha futura estrea na nosa televisión.

E no que se refire a webseries, prevese que Porco Bravú rematen de rodar a primeira temporada de Peter Brandon, a serie que saíu do concurso de proxectos do Carballo Interplay en 2016 e que conta a vida do alter ego do cómico Pedro Brandariz. Queda aínda por ver o resultado do proxecto gañador deste ano, titulado “Hai vida en Bran?”, dirixida por Ángela Andrada e con Isabel Blanco formando parte do elenco, que está en plena fase de rodaxe.


When you are alone

You will remember the people more than the place.

When you are alone for days or weeks at a time, you eventually become drawn to people. Talking to randos is the norm. I’ll never forget the conversation with the aquarium fisherman, forest ranger, and women at the Thai market. It’s refreshing to compare notes on life with people from vastly different backgrounds.

When you meet fellow travelers, you’ll find they are also filled with a similar sense of adventure and curiosity about the world. Five days of friendship on the road is like five months of friendship at home. It’s the experiences that bond you together, not the place. A rule I followed that worked well: be the first to initiate conversation. I met some incredible people by simply being the first to talk.

Make a radical change in your lifestyle and begin to boldly do things which you may previously never have thought of doing, or been too hesitant to attempt. But once you become accustomed to such a life you will see its full meaning and its incredible beauty.

Travel can be affordable.

Long term travel is different than a luxury vacation. The point is to see the world, not stay in a 5-star hotel. During the trip, I stayed on a strict budget. The goal was to spend no more than $33 per day on accommodations. After a year, I was able to spend only $26.15 per day by booking through HostelWorld and Airbnb. When I wanted to meet people, I’d stay in a shared room at a hostel. When I wanted to be alone, I’d book a private room with Airbnb.

Take the cost of your rent or mortgage + food per month and divide it by 30. This is how much it costs per day to live at home. You will find that it’s possible to travel the world for roughly the same amount. Or, if you live in an expensive city like San Francisco, far less.

English is a universal language.

I was surprised how many people spoke English (apparently 1.8 billion people worldwide). Places where English was less prevalent, I made an effort to learn a handful of words and phrases in the local language. Even though it’s passable, I do desire to learn another language fluently. You can only take the conversation so far when all you can say is: “¿Esto contiene gluten?”

It’s possible to communicate a lot without saying a word. For instance, I left my phone at a restaurant in Chile. I pointed at the table where I was sitting, put my hand to my ear like a phone, then shrugged — 2 minutes later, my phone had been retrieved.

Trust your intuition.

I learned to trust that tiny voice in my head a bit more. When you are alone in a foreign country and your phone is dead, you are forced to trust your intuition. Is this neighborhood safe to walk around? Is this person someone I should interact with? Am I heading the right direction? Intuition is like a muscle. The more you use it, the stronger it becomes. It’s feels like a sixth sense when you’re able to read between the lines of a situation.

The world is endless. The world’s a tiny neighborhood. My fav people are the ones who can hold two impossible ideas in their heads.


Real time design tools

Just the other day I happened to wake up early. That is unusual for an engineering student. After a long time I could witness the sunrise. I could feel the sun rays falling on my body. Usual morning is followed by hustle to make it to college on time. This morning was just another morning yet seemed different.

Witnessing calm and quiet atmosphere, clear and fresh air seemed like a miracle to me. I wanted this time to last longer since I was not sure if I would be able to witness it again, knowing my habit of succumbing to schedule. There was this unusual serenity that comforted my mind. It dawned on me, how distant I had been from nature. Standing near the compound’s gate, feeling the moistness that the air carried, I thought about my life so far.

I was good at academics, so decisions of my life had been pretty simple and straight. Being pretty confident I would make it to the best junior college of my town in the first round itself, never made me consider any other option. I loved psychology since childhood, but engineering was the safest option. Being born in a middle class family, thinking of risking your career to make it to medical field was not sane. I grew up hearing ‘Only doctor’s children can afford that field’ and finally ended up believing it. No one around me believed in taking risks. Everyone worshiped security. I grew up doing the same.

This is what has happened to us. We want the things we have been doing forcefully to fail. And then maybe people around us would let us try something else or our dreams. We are accustomed to live by everyone else’s definition of success. We punish people for the things they are passionate about, just because we were unable to do the same at some point in our life.

I feel like these concrete buildings have sucked our desires and our dreams. We are so used to comfort that compromise seems like a taboo. We have lost faith in ourselves. If we can make through it right now, we can do the same in the days to come. You only need a desire to survive and nothing more- not money or cars or designer clothes.

Staying locked up in four walls have restricted our thinking. I feel like our limited thinking echoes through this wall. We are so used to schedules and predictable life that we have successfully suppressed our creative side.

When you step out of these four walls on a peaceful morning, you realize how much nature has to offer to you. Its boundless. Your thoughts, worries, deadlines won’t resonate here. Everything will flow away along with the wind. And you will realize every answer you had been looking for, was always known to you.

It would mean a lot to me if you recommend this article and help me improve. I would love to know your thoughts!


Stumbled the concept

If you’re not sure how much time you are actually spending on various tasks, use a tool like Rescue Time (their free version is excellent!) which runs in the background and tracks where your time is being spent. It can even send you weekly reports so you know exactly how much time you wasted on Facebook, or spent in your email inbox! You can assign different websites or programs/applications on a scale of very distracting to very productive, so you can see at a glance things like: which days of the week you’re most productive, which times of the day you’re most productive, and the sites on which you’re spending the most distracting time. I stumbled upon the concept of margin while reading a post by Michael Hyatt, which led me to design my ideal week.

Richard Swenson, M.D. (who wrote the book: Margin: Restoring Emotional, Physical, Financial, and Time Reserves to Overloaded Lives) describes margin like this:

Last year I wrote about why booking too far in advance can be dangerous for your business, and this concept of margin so eloquently captures what I had recognized had been my problem: I was so booked up with clients that I wasn’t leaving any margin for error, growth, planning, or reflection. I wasn’t really growing my business in a sustainable way; I was just booking one client after the next. At the time this seemed like a good thing: doesn’t growing my business mean getting more clients?

What if instead of booking up to 100% capacity (which more often than not ends up being closer to 120%), we only booked up to an 80% capacity?

What if we left more room for growth (personal or professional) and stopped being one with “busy-ness”?
I spent nearly a year turning down every new project (and even getting rid of old ones) so that I could reduce my workload, build in more margin, and create what is now Digital Strategy School. It takes time to build margin into your schedule.

What could you accomplish with 20% more time?

Write a book. Create a program. Update your contracts and proposals (which has been on your to-do list for how long..?) Spend more time with your family. Go above and beyond for a client. Learn something new. Actually follow through on the things that have been nagging at you for a long time.

When you design your ideal week, you start to see that the time you think you have is often not in alignment with how much time you actually have.

After designing my ideal week, I had a much clearer idea of how to create a framework for my week that would empower me to feel more focused by theming days of the week, and even parts of the day. SO simple, I know. Some of you have been doing this for ages and you’re already a pro, and some of you who saw my schedule said “woah, that’s so rigid, I need more flexibility!”

Structure enables flexibility.

If you’re not sure how much time you are actually spending on various tasks, use a tool like Rescue Time (their free version is excellent!) which runs in the background and tracks where your time is being spent. It can even send you weekly reports so you know exactly how much time you wasted on Facebook, or spent in your email inbox! You can assign different websites or programs/applications on a scale of very distracting to very productive, so you can see at a glance things like: which days of the week you’re most productive, which times of the day you’re most productive, and the sites on which you’re spending the most distracting time. Turns out I’m consistently “in the zone” around 3pm in the afternoon; so instead of trying to tackle highly creative work first thing in the morning (when my brain is barely functioning), I handle it in the afternoon, when I know I’m at my peak!

Creating more margin has been game-changing for my business.
What would be possible for yours?


Time is passing by

CSS selectors all exist within the same global scope. Anyone who has worked with CSS long enough has had to come to terms with its aggressively global nature — a model clearly designed in the age of documents, now struggling to offer a sane working environment for today’s modern web applications. Every selector has the potential to have unintended side effects by targeting unwanted elements or clashing with other selectors. More surprisingly, our selectors may even lose out in the global specificity war, ultimately having little or no effect on the page at all.

Any time we make a change to a CSS file, we need to carefully consider the global environment in which our styles will sit. No other front end technology requires so much discipline just to keep the code at a minimum level of maintainability. But it doesn’t have to be this way. It’s time to leave the era of global style sheets behind.

It’s time for local CSS.

In other languages, it’s accepted that modifying the global environment is something to be done rarely, if ever.

In the JavaScript community, thanks to tools like Browserify, Webpack and JSPM, it’s now expected that our code will consist of small modules, each encapsulating their explicit dependencies, exporting a minimal API.

Yet, somehow, CSS still seems to be getting a free pass.

Many of us — myself included, until recently — have been working with CSS so long that we don’t see the lack of local scope as a problem that we can solve without significant help from browser vendors. Even then, we’d still need to wait for the majority of our users to be using a browser with proper Shadow DOM support.

We’ve worked around the issues of global scope with a series of naming conventions like OOCSS, SMACSS, BEM and SUIT, each providing a way for us to avoid naming collisions and emulate sane scoping rules.

We no longer need to add lengthy prefixes to all of our selectors to simulate scoping. More components could define their own foo and bar identifiers which — unlike the traditional global selector model—wouldn’t produce any naming collisions.

import styles from './MyComponent.css';
import React, { Component } from 'react';
export default class MyComponent extends Component {
 render() {
    return (
      <div>
        <div className={styles.foo}>Foo</div>
        <div className={styles.bar}>Bar</div>
      </div>
    );
  }

The benefits of global CSS — style re-use between components via utility classes, etc. — are still achievable with this model. The key difference is that, just like when we work in other technologies, we need to explicitly import the classes that we depend on. Our code can’t make many, if any, assumptions about the global environment.

Writing maintainable CSS is now encouraged, not by careful adherence to a naming convention, but by style encapsulation during development.

Once you’ve tried working with local CSS, there’s really no going back. Experiencing true local scope in our style sheets — in a way that works across all browsers— is not something to be easily ignored.

Introducing local scope has had a significant ripple effect on how we approach our CSS. Naming conventions, patterns of re-use, and the potential extraction of styles into separate packages are all directly affected by this shift, and we’re only at the beginning of this new era of local CSS.

process.env.NODE_ENV === 'development' ?
    '[name]__[local]___[hash:base64:5]' :
    '[hash:base64:5]'
)

Understanding the ramifications of this shift is something that we’re still working through. With your valuable input and experimentation, I’m hoping that this is a conversation we can have together as a larger community.

Note: Automatically optimising style re-use between components would be an amazing step forward, but it definitely requires help from people a lot smarter than me.


Hey DJ play that song

Many years ago, I worked for my parents who own a video production company. Because it is a family business, you inevitably end up wearing many hats and being the czar of many different jobs. I mainly managed projects and worked as a video editor. On production, there were times that I was called on to work as an audio tech and was made to wear headphones on long production days. In those days, having a really good set of headphones that picked up every nuance of sound was essential to making sure the client got what they needed.

Keep me dancing.

Naturally, my first impression of these headphones is based off of the look of them. They have a classic over-the-ear style that is highlighted by a blue LED light that indicates the power for the noise canceling. The padding on the ear pieces seems adequate for extended usage periods.

They are wired headphones, but the 3.5mm stereo mini-plug cable is detachable. Something else I noticed right of the bat was the very nice carrying case that comes with them. It has a hard plastic exterior with a soft cloth interior that helps to protect the surface of the headphones from scratches. I never truly appreciated cases for headphones until I started carrying them from place-to-place. Now I can’t imagine not having a case.

All night long...

Once I gave the headphones a thorough once-over exam, I tried them on. As I mentioned, they have a classic over-the-ear style and just looking at them, the padding on the ear pieces seem adequate and the peak of the headband seemed to be a bit lacking, but you don’t really know comfort unless you try on the product. So, I slipped the headphones on and found them to be exquisitely comfortable.

Play me something for me and my darling, want you to make everything.

Now that I had the headphones on my head, I was finally ready to plug and play some music. I plugged the provided cable into the jack on the headphones and then the one on my iPhone 6. Then I called up Pandora. I tend to have a very eclectic music purview and have many stations set up for different moods. From John Williams to Fallout Boy, the sound quality of these headphones was remarkable. There is an amazing depth of sound and incredible highs and lows that make listening to music a truly breathtaking experience.

In order to test how voices sounded, and the overall art of sound mixing, I pulled up Netflix on my iPad Air 2 and watched a few minutes of a movie to hear all the nuances of the film. None of them were lost. In fact, I ended up hearing sounds that I hadn’t heard before. Echoes…birds chirping…wind blowing through trees…breathing of the characters…it was very impressive what the headphones ended up bringing out for me.